Do budowy właściwego, murowanego kościoła przystąpiono po roku, pod kierunkiem opawskich budowniczych Hansa Georga Hausruckera i Josefa Rieda. Zasadnicze prace, zakończone budową sklepienia nad główną nawą wykonano do 1723 r., resztę do 1730 r. Kościół Jezusowy miał początkowo ok. 5000 miejsc siedzących i mieścił do 8000 ludzi, bo był jedynym protestanckim kościołem w okolicy i na całym Górnym Śląsku. Po częściowym uznaniu kościoła ewangelickiego w monarchii austriackiej przez Marię Teresę w 1750 r. ukończono wieżę o wysokości 72 metrów, na której w 1788 r. założono pierwszy w Cieszynie piorunochron. Nowy ołtarz ufundowano w 1767 r., w 1785 r. przyozdobiono ambonę, zainstalowano też nowe organy. Kościół gruntownie odrestaurowano w latach 1956–57.

Kościół Jezusowy jest budynkiem o prostej na pozór architekturze, zwłaszcza zewnątrz. Fasada jest dwukondygnacyjna, trójosiowa, z kwadratową wieżą. Nad środkową częścią górnej kondygnacji widać trójkątny przyczółek z tarczą zegarową, szczyt wieńczy bania i krzyż z gwiazdą (symbol Chrystusa). Jedynym ozdobnym elementem fasady jest kamienny portal z 3 ćwierci XVIII w., zamknięty łukiem półkolistym na pseudofilarach. Na szczycie tympanonu znajduje się figura baranka z chorągiewką z literami BBK/GGŚ (skrót „Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata”). Kościół Jezusowy jest długi na ok. 60 m (z czego nawa liczy 54,5 m), szeroki na 40 m. Zbudowany został w zasadzie na planie prostokąta, z jednoprzęsłowym prezbiterium skierowanym na południowy-wschód. Centralne miejsce zajmuje, wysoki na 17 m, ołtarz z symbolem Opatrzności Bożej w zwieńczeniu, nadnaturalnej wielkości figurami czterech ewangelistów na dolnej nastawie oraz dwoma parami kolumn. W górnej części znajdował się też czarny cesarski orzeł, zrzucony w końcu 1918 r. Ołtarz wykonał cieszyński mistrz Józef Pratzker według projektu Nikolausa oraz Wenzela Thalherrów z Fulneku. W centrum ołtarza znajduje się obraz „Ostatnia Wieczerza”, autorstwa Franza Oesera z Lipska. Jest to przeróbka dzieła hiszpańskiego malarza Juana de Juanes, zwanego hiszpańskim Rafaelem. W 1935 r. przed ołtarzem ustawiono brązowe popiersie króla Karola XII, dar ewangelików ze Szwecji. Po bokach prezbiterium znajdują się kaplice chrzcielna i przedpogrzebowa, z klasycystycznymi portalami z 1 poł. XIX w. Obszerna nawa o szerokości równej prezbiterium z kaplicami, jest wysoka, licząc do sklepienia, na 24 metry. Pokrywa ją potężne sklepienie kolebkowe o promieniu 7,15 m, wsparte na solidnych filarach. Nad nawami bocznymi znajdują się dwie kondygnacje empor otwartych półkoliście do nawy i prezbiterium. Kościół rozświetla 59 półokrągłych okien. W nawie najważniejszym elementem jest wysoka na 9 metrów kazalnica zbudowana w stylu barokowo-manierycznym, z posągiem Chrystusa Zmartwychwstałego na baldachimie. Z tyłu chór wsparty jest na 6 kolumnach. Na chórze Kościoła Jezusowego mieści się tzw. Biblioteka Tschammera, powstała w 2 poł. XVIII w. zabytkowa biblioteka cieszyńskiego zboru ewangelickiego. Niedostępne podziemia kryją dawne krypty grobowe. Przy kościele znajdował się też cmentarz, w którym zasadniczo grzebano do uruchomienia w 1887 r. nowego przy ul. Bielskiej. Obok kościoła wzniesiono też inne ważne dla życia parafialnego obiekty: mieszkania dla pastorów, szkołę, bursę tzw. Alumneum i inne.

Malowanie wnętrza kościoła lata 1999-2000

Kościół Jezusowy jest długi na ok. 60 m (z czego nawa liczy 54,5 m), szeroki na 40 m.

Centralne miejsce zajmuje, wysoki na 17 m ołtarz.

Obszerna nawa o szerokości równej prezbiterium z kaplicami, jest wysoka, licząc do sklepienia, na 24 metry. Pokrywa ją potężne sklepienie kolebkowe o promieniu 7,15 m, wsparte na solidnych filarach. Nad nawami bocznymi znajdują się dwie kondygnacje empor otwartych półkoliście do nawy i prezbiterium. Kościół rozświetla 59 półokrągłych okien. W nawie najważniejszym elementem jest wysoka na 9 metrów kazalnica.

Gdy tylko miejscowi luteranie dowiedzieli się o zezwoleniu na budowę kościoła łaski w Cieszynie, rozpoczęli poszukiwania terenu pod jego budowę. Wybór padł na przedmiejskie ogrody koło Wyższej Bramy, należało jeszcze poczekać na ostateczne zezwolenie. Stało się to za sprawą cesarskiego wysłannika, hrabiego Jerzego Zinzendorfa w dniu 24 maja 1709 r. Kamień węgielny położono 13 października 1710. Początkowo „podmieniano” tylko na prędko zbudowany kościół drewniany (który służył jeszcze 13 lat) na murowany pod kierownictwem opawskiego architekta Jana Haüsruckera. Ukończenie zajęło kilkanaście lat, dzisiejszy, prawie w ogóle niezmieniony, kształt kościół przybrał po dobudowaniu wieży (również po uzyskaniu specjalnego zezwolenia) w 1772 r. Gdy kościół w końcu został wybudowany, był wówczas jedynym kościołem ewangelickim na Górnym Śląsku